فانتزی‌های مثبت ذهن ما را فریب می‌دهند و فکر می‌کنیم به هدف‌هایمان رسیده‌ایم. ما به طور مجازی به اهدافمان می‌رسیم و در نتیجه کمتر احساس نیاز می‌کنیم که در زندگیِ واقعی کاری انجام دهیم، بنابراین کارهای لازم برای موفقیتِ واقعی و رسیدن به اهدافمان را انجام نمی‌دهیم.
در صورت داشتن این پنج ابزار می‌توانیم خطاهای گروه را شناخته، با آن‌ها در این مورد صحبت کرده و مسیر گروه را تغییر دهیم، یا در صورت مقاومت آن‌ها بر گروه شوریده و از آن جدا شویم. اگر چنین انسانی هستیم باید به خود تبریک بگوئیم، چرا که هزینه دادن برای رشد و ترک رفاه برای کمال...
به همین خاطر چون من خودم را خیلی دوست دارم همواره در برابر بی‌مهری‌ها تا آنجا که می‌توانم تاب می‌آورم و با نیکی پاسخ می‌دهم، معتقدم وقتی بی‌مهری را با مهر پاسخ می‌دهم به خود لطف کرده‌ام. من سعی می‌کنم، گاهی موفق می‌شوم و البته گاهی هم نه!
او باید بفهمد و مشق کند که نه برای دیده شدن، نه برای تقدیر شدن، کف زده شدن، بلکه برای ماهیتِ درستکاری، درستکار باشد. که اگر درستکاری برای چیز دیگری به جز ماهیت خود باشد، حتما روزی فرو خواهد ریخت چراکه جامعه معمولا ظواهر را قضاوت می‌کند...
اینجا دقیقاً نقطه‌ی آشکار شدن تفاوت نگرش در روانشناسی مادی مبتنی برخداناباوری با روانشناسی توحیدی مبتنی برخداباوری است. اولی دنبال پذیرش فانی بودن حیات و تمام شدن انسان با مرگ است و دومی با گشودن درهای ابدیت نسخه‌ای کامل‌تر تجویز می‌کند؛ اولی معنای زندگی را جعل می‌کند و دومی غبار نشسته بر اصالتِ حقیقی زندگی را می‌زداید...
با شیوع ویروس کرونا و تعطیلی مدارس، امتحانات دانش‌آموزان به صورت غیرحضوری برگزار شد، فرزندان‌مان در صفحه‌ی مجازی و بدونِ مراقب می‌توانستند به سوالات با رجوع به کتاب و یا با مشورت والدین و دوستان پاسخ دهند. در این مدت والدینی را دیدم که پابه‌پای فرزندان‌شان امتحان می‌دادند...
دولت با عملکرد ضعیف و رسانه‌های رسمی با مخابره‌ی پیام‌های متناقض (در طول سه دوره) خود عامل سردرگمی افکار عمومی بودند. چرا که این بدیهی‌ترین امر روان‌شاختی است که توصیه‌های متناقض توان اقناع ندارند، بنابراین پیامی که بخشی از مردم دریافت کردند این بود: «جدی نگیرید و در خانه نمانید!».
به چرایی دو دسته پاسخ داده شده است «کاستی‌های روانشناسی مادی» و «درونداشت‌های مکتب روانشناسی اسلامی»، فعالین این حوزه معتقدند کاستی‌ها حکایت از ضرورت‌ها می‌کنند و درونداشت‌ها حکایت از توانایی‌ها دارند. پس وقتی ضرورتی احساس می‌شود در عین حالی که توانی برای حل آن وجود دارد، می‌بایست طرحی نو درانداخت.
روانشناس واقعی از دریچه‌ی شناخت خویش، انسان، هستی و حتی خدا را می‌شناسد که «مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّهُ: هرکس خود را بشناسد، قطعاً خدایش را خواهد شناخت». به نطر من مَثل «موفقیت» یک روانشناس همچون «مرواریدی» است که در درونِ «صدف خودشناسی و خودسازی» قرار دارد...
