آیا وحشت از نیاز، خود عین نیاز نیست؟

بخشندگی، پیامبر، جبران خلیل جبران

آیا هراس از تشنگی وقتی که چاه شما پر آب است خود عطشی نافرونشاندنی نیست؟

برخی کسان، برای نام، اندکی از بسیار خود می‌بخشند. این قصدِ در دل کرده‌ی آنان، اَجر عطای‌شان را تباه می‌کند.

برخی دیگر اندکی دارند و آن را به تمامی می‌دهند؛ اینان به زندگی و خیر زندگی ایمان دارند و هرگز  تهیدست نمی‌شوند.

برخی شادمانه عطا می‌کنند و این شادمانی پاداش ایشان است.

برخی با درد و اَلم می‌بخشند و این درد مایه‌ی تطهیر آنان است.

برخی هم عطا می‌کنند و با این همه نه دردمند می‌شوند، نه در پی شادی‌اند، نه چشم اَجر و فضیلت دارند. عطای اینان چنان است که ریحانِ آن وادی شمیمِ خود را در فضا می‌پراکند.

با فیض دست امثال اینان است که یزدان سخن می‌گوید و با چشمان آنان است که او به زمین لبخند می‌زند…

جبران خلیل جبران/ پیامبر