حتی به اندازه یک جرعه آب

به مشتاقان آن شمشیر سرخ شعله ور در باد
بگو تا انتظار این است اسبی زین نخواهد شد!

” إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ:  همانا خداوند بر هیچ گروهی آنچه را دارند تغییر نمی دهد تا آن که آنان آنچه را در خود دارند تغییر دهند” (سوره مبارکه رعد، آیه شریفه ۱۱).

حاج محمدعلی فشندی تهرانی می‌گوید: در مسجد جمکران قم اعمال را به جا آورده و با همسرم می‌آمدم، دیدم آقایی نورانی داخل صحن شده و قصد دارند به طرف مسجد بروند. گفتم: این سیّد در هوای گرم تابستان از راه رسیده تشنه است، ظرف آبی به دست او دادم تا بنوشد پس از آن که ظرف آب را پس داد گفتم: آقا شما دعا کنید و  فرج امام زمان (عج) را از خدا بخواهید تا امر فرج نزدیک گردد. فرمودند : «شیعیانٍ ما ، به اندازه‌ی آب خوردنی ما را نمی‌خواهند اگر بخواهند دعا می‌کنند و فرج ما می‌رسد»؛ این را فرمودند تا نگاه کردم آقا را ندیدم، فهمیدم وجود اقدس امام زمان (عج) را زیارت کرده‌ام و حضرت امر به دعا نموده‌اند (منبع: کتاب شیفتگان حضرت مهدی).

 آنچه از ایه شریفه‌ی فوق در مقوله مهدویت و انتظار استفاده می‌شود، مشروط بودن اراده خدا به خواست بندگانش است، در واقع خداوند ظهور را محقق نمی‌کند مگر این که ما خود خواستار جدی ظهور مولا شویم و همچون تشنه‌ای به دنبال آب بگردیم، تشبیه به تشنه و آب تشبیه‌ای بسیار ظریف و تعبیری است بسیار پر مفهوم، چرا که آب مایه‌ی حیات است و علّت وجود معلول؛ شاید منظور از این حدیث مبارک مولایمان این باشد که به وجود امامتان همان دید را داشته باشید که به آب دارید، شاید بگویید آب چیزی ارزان و در دسترس است، شأن امام را پایین نیار، قضیه را لوس نکن، خجالت نمی‌کشی امام را به آب تشبیه می‌زنی و …؛ اما باید در جواب بگویم این عین حقیقت است که وجود امام همچون آبی است گوارا چرا که منشأ حیات از جانب او است، او ذخیره‌ی خداست بر روی زمین و حجت مطلق اوست بر بندگانش.

آیا تمامی قدرتمندان، عزتمندان و ثروتمندان بدون وجود آب می‌توانند زندگی کنند؟!

آیا دهکده‌ای، شهری، استانی و یا کشوری را بدون آب می‌توان تصور کرد؟!

آیا جز این است که در عرض چند روز از بین می‌روند و هلاک می‌شوند؟!

آری مَثل امام همانند مَثل آب است، آبی که همه حیات از او می‌گیرند و مدیون دِین آنند، امام چنین جایگاهی دارد و انسان باید با همین دید به ایشان بنگرد، چرا که همه وجودش از اوست، او دست خدا است، خدا به وسیله اوست که به بندگانش رحمت می‌ورزد، می‌بخشد و عزت می‌دهد…

حال با تأمل در مباحث فوق یک سوال مطرح می‌شود و آن اینکه: اگر امام ما چنین نقشی در زندگی ما ایفا می‌کند و هر چه از خوبی‌ها به ما می‌رسد به یُمن و برکت وجود اوست، پس چگونه باید به یاد او بود و بلکه به یاد او زندگی کرد؟ چگونه باید به فکرش بود و به دنبالش گشت؟ جواب این سوال نیز در همان حدیث آمده است چرا که فرمودند: “به اندازه ی آب خوردنی ما را نمی‌خواهند” و این حکایت از آن دارد که همچون تشنه به دنبال ایشان باید گشت، آیا در احوال تشنه نگریسته‌اید حاضر است تمام دارایی خود را بدهد تا فقط جرعه‌ای از آب بنوشد.

گویند روزی شاهی در بیابانی درمانده گشت و چون تشنه شد از غلامش تقاضای آب نمود. غلام گفت: ای شاه چه می‌دهی به جای یک جرعه آب؟ شاه گفت نیمی از سلطنتم را…! غلام جرعه‌ای آب به او داد ولی اندکی نگذشته بود که شاه دوباره تشنه گشت برای بار دوم از غلام تمنای آب نمود و غلام همان سوال را دوباره مطرح کرد. شاه یک بار دیگر گفت: نیم دیگر سلطنتم را.

آری آن که تشنه است و تشنگی را دریافته است و می‌خواهد تشنه‌گی وجود خود را با وجود امامش سیراب کند، تمام هستی خود را به پای رسیدن به محبوب می‌ریزد. دیگر برایش مهم نیست که چه دارد و یا چه ندارد، برایش فرقی نمی‌کند که از دست می‌دهد و یا به دست می‌آورد، بلکه مهم رسیدن به محبوب است و بس؛ شیعه باید همین دید را نسبت به مولایش داشته باشد، چون تشنه‌ای به دنبال ایشان بگردد و از سر، تن و جان بگذرد تا به وصال محبوب در آید؛ حدیث فوق روشن کننده حقیقتی است تلخ، غفلتی به دارازای تاریخ و تا این غفلت تمام نشود به وصال او نخواهیم رسید، چرا که هنوز لزوم ظهور او را درک نکرده‌ایم چرا که اگر فهمیده بودیم، عامل وظیفه‌مان می‌شدیم…